Uit tegen AAC 3 (of was het AAC 2,5?).
Wat een gedenkwaardige wedstrijd. Zeer zeker niet door de mijns inziens zwaar geflatteerde uitslag: 15 – 0. Ook niet omdat ik voor het eens sinds 2001 weer in het veld stond op zondag. Op zich wel noemenswaardig, maar omdat het slechts voor 25 minuutjes was, heb ik nog wel e.e.a. te doen alvorens er echt bij te mogen horen.
Waarom dan wel een gedenkwaardige wedstrijd…… wel hierom:
- Minimaal 18 hongerige, gemotiveerde spelers in en rond het veld
- Steeds meer supporters, vanwege de snijdende spanning. Hoorde achteraf dat er na ons nog een of andere wedstrijd was, maar dat kan ook roddel en achterklap zijn, natuurlijk!
- Fantastische Scrum, weet niet hoeveel AAC scrums gewonnen, maar veel.
- Groot fanatisme om hoe dan ook die mooie ovaal op de meest onvoorspelbare manier uit onze handjes te laten glijden en van onze voetjes af te laten stuiteren.
- En tot de laatste minuut vol energie en drive om nog wat puntjes te sprokkelen.
En "last but not least", dat geweldige wintersport gevoel. Dartelende Rugbybonken tussen de dartelende sneeuwvlokken, wat een mooi gezicht. Ook na de wedstrijd leek het alsof we aan het après-ski-en waren: Iedereen die het clubhuis binnen kwam had mutsen op, handschoenen en dikke jassen of truien aan. Buiten sneeuwde het hevig en binnen stond de tap vol te ronken.
Al met al een gedenkwaardige wedstrijd. Volgende keer nog wat puntjes erbij en dan komt het allemaal goed!
Groeten van een blije "herintreder",
Marc Hamel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten