Al veel positieve verhalen van gehoord. Een mooie afsluiting van mijn 1e seizoen. Want na een onderbreking van zo’n 15 jaar weer opnieuw begonnen met trainen en uiteindelijk in de 2e helft van dit seizoen weer af en toe de wei in. De organisatie begon wat verwarrend, wel bus geen bus verzamelen op een beetje (te) laat tijdstip. Uiteindelijk waren we toch niet te laat in Oisterwijk omdat de aanvang ook uitgesteld was. De ruime papieren selectie bleek in de praktijk een krap samengeraapt zooitje te zijn met wat teveel voorwaartsen en te weinig backs. Een paar laatbloeiers (vast last van de morning after de night before) kwamen weliswaar later op de dag nog op dagen.
Zowel Bake I als ondergetekende mochten de befaamde rode broek in ontvangst nemen: een unisex maatje, afgestemd op de stereotiepe bierbuikende senioren en niet op onze goddelijke Gooise posturen (want juist daarom is Diana supporter geworden: Jan wanneer ga je weer eens bij het derde spelen, doe eens wat, goed voor je. Jaja!). Bij de opstelling bleek ik een geheel nieuwe ervaring te mogen opdoen: winger! Dat voelde als behoorlijk vreemd gaan en een toch ietwat onjuist inschattingsvermogen van mijn trainingsresultaten. Maar goed, je offert je op voor elkaar en twee keer 7,5 minuut lijkt te doen.
De eerste wedstrijd tegen Eemland werd een lekkere pot met de enige maar winnende try van Racing Bobby! De volgende wedstrijd tegen Rotterdam stonden we behoorlijk onder druk, niet in de laatste plaats door een matig fluitende scheids. Toch lukte het de Rotjeknorrers niet door onze verdediging heen te breken. Mijn opponent wist ik gelukkig te tackelen tot buiten de lijnen, hij hield er, doordat we ongelukkig terecht kwamen, een gebroken rib aan over. Heb na de wedstrijd nog even met hem gesproken maar hij vond het all in the game. Wedstrijd wel gewonnen met 14-0 (???).
De derde wedstrijd tegen de Oysters zelf. Een harde wedstrijd met al snel wat onenigheidjes, bloedneuzen en bijna vechtpartijtjes: de sfeer van een gezellig ouwelullentoernooi werd behoorlijk onderuit gehaald. Toen ikzelf een Oyster tackelde vloog er een maatje van hem overheen en mepte mij -mijn rode broek totaal niet respecterend- tegen de grond. En dat was einde oefening voor mij, geblesseerd eruit.
Na inspectie van de aanwezige ehbo-er en onze aanwezige supporter/fysio Marco was het toch wel verstandig even naar het ziekenhuis te gaan. In Tilburg! Gezellig druk daar op de eerste hulp. Er bleken vóór mij al 7 andere rugbyers van de BOOT te zijn geweest! De leuke, jonge arts-assistente meldde mij mijn lot: een uit de kom en weer terug geschoten schouder en daardoor loszittend en omhoogstekend sleutelbeen: 1 week mitella en dan nog 6 weken rust.
Daar wordt je dus heel link(s) van! En dat ondanks alle goede voorbereidingen: met een steunkous voor m’n klapkuit, een motorgordel voor m’n zwakke rug, m’n bitje, de nodige vaseline op de oren en wenkbrouwen (en nergens anders!) en de steunzolen.
Mijn privé-chaufeuse bracht ons na zo’n drie uur in het ziekenhuis weer terug bij de Oysters waar al m’n maatjes om 18.15u al gevlogen bleken! Heb ik al die belangstellende, troostende, meelevende, opbeurende steun gemist! Of ben ik uit een soort schuldgevoel daarover tot man of the match benoemd? Nou, ik laat me niet kennen, maar echt lekker tikken met één hand in de mitella.
Groot deel van het toernooi hebben we dus niet meegemaakt: daarover dus geen live-verslag en maar beperkt foto’s. Gelukkig is Oysterwijk –zo hebben we begrepen- géén winnaar geworden. Misschien moeten we ons eigen gezelligeouwelulleneindeseioenzonder prestatiedrangmaarlatenwehetleukhouden-toernooi maar organiseren…..
Jan van Diest
(en Diana en Lynn)
Zowel Bake I als ondergetekende mochten de befaamde rode broek in ontvangst nemen: een unisex maatje, afgestemd op de stereotiepe bierbuikende senioren en niet op onze goddelijke Gooise posturen (want juist daarom is Diana supporter geworden: Jan wanneer ga je weer eens bij het derde spelen, doe eens wat, goed voor je. Jaja!). Bij de opstelling bleek ik een geheel nieuwe ervaring te mogen opdoen: winger! Dat voelde als behoorlijk vreemd gaan en een toch ietwat onjuist inschattingsvermogen van mijn trainingsresultaten. Maar goed, je offert je op voor elkaar en twee keer 7,5 minuut lijkt te doen.
De eerste wedstrijd tegen Eemland werd een lekkere pot met de enige maar winnende try van Racing Bobby! De volgende wedstrijd tegen Rotterdam stonden we behoorlijk onder druk, niet in de laatste plaats door een matig fluitende scheids. Toch lukte het de Rotjeknorrers niet door onze verdediging heen te breken. Mijn opponent wist ik gelukkig te tackelen tot buiten de lijnen, hij hield er, doordat we ongelukkig terecht kwamen, een gebroken rib aan over. Heb na de wedstrijd nog even met hem gesproken maar hij vond het all in the game. Wedstrijd wel gewonnen met 14-0 (???).
De derde wedstrijd tegen de Oysters zelf. Een harde wedstrijd met al snel wat onenigheidjes, bloedneuzen en bijna vechtpartijtjes: de sfeer van een gezellig ouwelullentoernooi werd behoorlijk onderuit gehaald. Toen ikzelf een Oyster tackelde vloog er een maatje van hem overheen en mepte mij -mijn rode broek totaal niet respecterend- tegen de grond. En dat was einde oefening voor mij, geblesseerd eruit.
Na inspectie van de aanwezige ehbo-er en onze aanwezige supporter/fysio Marco was het toch wel verstandig even naar het ziekenhuis te gaan. In Tilburg! Gezellig druk daar op de eerste hulp. Er bleken vóór mij al 7 andere rugbyers van de BOOT te zijn geweest! De leuke, jonge arts-assistente meldde mij mijn lot: een uit de kom en weer terug geschoten schouder en daardoor loszittend en omhoogstekend sleutelbeen: 1 week mitella en dan nog 6 weken rust.
Daar wordt je dus heel link(s) van! En dat ondanks alle goede voorbereidingen: met een steunkous voor m’n klapkuit, een motorgordel voor m’n zwakke rug, m’n bitje, de nodige vaseline op de oren en wenkbrouwen (en nergens anders!) en de steunzolen.
Mijn privé-chaufeuse bracht ons na zo’n drie uur in het ziekenhuis weer terug bij de Oysters waar al m’n maatjes om 18.15u al gevlogen bleken! Heb ik al die belangstellende, troostende, meelevende, opbeurende steun gemist! Of ben ik uit een soort schuldgevoel daarover tot man of the match benoemd? Nou, ik laat me niet kennen, maar echt lekker tikken met één hand in de mitella.
Groot deel van het toernooi hebben we dus niet meegemaakt: daarover dus geen live-verslag en maar beperkt foto’s. Gelukkig is Oysterwijk –zo hebben we begrepen- géén winnaar geworden. Misschien moeten we ons eigen gezelligeouwelulleneindeseioenzonder prestatiedrangmaarlatenwehetleukhouden-toernooi maar organiseren…..
Jan van Diest
(en Diana en Lynn)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten