Voor de meeste Nederlanders betekent eerste paasdag, 23 maart, gezellig bij familie zitten en eieren kleuren. Anderen gaan liever een potje Rugbyen; bij voorbeeld op het paastoernooi bij REL in Etten-Leur. Teammanager Frans was er weer in geslaagd om een (bijna) volledig team te verzamelen, waarbij enkele 2e team spelers dankbaar van de gelegenheid gebruik maakten om mee te mogen spelen met het derde (Casper, Wilco, Kevin, Robbert en Twiggy: bedankt!). Van het derde meldden Rob Ackers, Piet Hein, Jan Willem, Job, Nigel jr., Martijn B., Maron en ondergetekende zich. Persoonlijk was het voor mij een spannende dag aangezien dit mijn eerste rugby wedstrijd ooit zou worden…De zondag was werkelijk prachtig in het zuiden. Een koud zonnetje, afgewisseld met verfrissende sneeuwbuien maakten de omstandigheden welhaast perfect. Het geheel vierkante REL veld, pittoresk gesitueerd tussen de nieuwbouwwoningen en lichte industrie, was geheel vrij gemaakt; de varkens waren van het veld en op stal gezet. De goalpalen, die verdacht veel overeenkomsten vertoonden met het model straatlantaarns in Etten-Leur, waren weer fleurig wit geschilderd.
Tijdens de uitgebreide briefing bij aanvang van de eerste wedstrijd door Captain Job, bleek dat wij toch nog een man tekort kwamen. Als bij toeval, ontdekte Frans op vrijwel hetzelfde moment een verward uitziend individu, die onrustig voor het toegangshek heen en weer drentelde. Intuïtief bood Frans deze Belg onmiddellijk een plaats aan in ons team. Pas na afloop van de wedstrijd bleek hoe lichtelijk geniaal deze zet van onze manager was geweest. De ‘aanvliegbelg’ bleek professional geweest te zijn in Roemenie(!) en tevens de enige speler van ’t Gooi die deze dag een try realiseerde. De jarenlange ervaring en scherpe ogen van Frans bleken wederom onontbeerlijk.
Het toernooiconcept was helder en duidelijk: alle deelnemende teams spelen tegen elkaar in series van 7 minuten per helft. In totaal bleken 6 teams aanwezig, onder andere uit Engeland, Italië en Nederland. Na 6 wedstrijden zou de winnaar bekend zijn; een finale was niet nodig.
De wisselende samenstelling van het team, de hoge luchtvochtigheid en de noodzaak om krachten te sparen voor de laatste competitiewedstrijden, hadden de volgende uitslagen tot gevolg:
1. ‘t Gooi 3 – REL : 0 -19
2. RC Essen – ‘t Gooi 3 : 3- 5
3. ‘t Gooi 3 – Breda : 0-7
4. ‘t Gooi 3 – Gran Sasso : 0-7
5. Nottingham – ‘t Gooi 3 : 14-0
6. ‘t Gooi 3 – Finchley : 0 -12
Walter van der Mast, een oude bekende van een aantal Gooi spelers, bleek het inmiddels te hebben geschopt tot voorzitter van REL. Tijdens de dag werd Walter’s veelzijdige inzet duidelijk: als tegenstander bij REL in de eerste wedstrijd, als invaller bij ‘t Gooi 3, als fly-by streaker en invaller bij het Engelse Finchley team in een wedstrijd tegen ’t Gooi (dank voor mijn medespelers die bij deze gelegenheid demonstreerden hoe een naakte tegenstander laag te tackelen, zonder intiem contact te maken met diens edele delen) en als representatieve voorzitter van een gezellige Brabantse rugbyclub. Overigens kwam Robbert Buys ook nog even buurten in Etten Leur om het team verder aan te moedigen.
De tweede wedstrijd tegen RC Essen startte verwarrend; wij hadden ons voorbereid op een gedisciplineerd spelende Mannschaft uit het Ruhrgebied, maar het team bleek een net gestarte club rugbyers uit Essen België. Zoals gezegd scoorde onze aanvliegbelg in deze wedstrijd de eerste en enige try. Kevin moest helaas geblesseerd het veld verlaten.
Tegen Gran Sasso bewees Jan Willem de effectiviteit van verbale middelen. Ergens onder 6 Italianen liggend ontving hij een onvriendelijke vuist in zijn gezicht van een corpulente, bebaarde Italiaan. Dit was de gelegenheid bij uitstek om zijn vaak geoefende Italiaanse zin naar het hoofd van de tegenstander te slingeren; inhoud bevatten de woorden ‘Moeder’, ‘Hoer’, ‘Op het plein’, ‘in een auto met beslagen ramen’. Resultaat: de corpulente Italiaan trok zich terug uit de wedstrijd.
Na afloop van het toernooi werd ik, tot mijn blijde verassing, door onze Captain verkozen tot ‘Man of the Match’. Tijdens de derde helft hebben een aantal van ons zich prima vermaakt (de rest was al richting het noorden vertrokken). Jan Willem integreerde verder prima met de locals en stal zelfs de show door een jive met de Italiaanse vriendin van een van de San Grasso spelers.
Wellicht een geluk bij een ongeluk dat JW de juiste Italiaanse woorden voor ‘spread your legs’ vergeten was. Gezien de zeer zuidelijke ligging van San Grasso zou onze hooker waarschijnlijk onderdeel zijn geworden van de cementen fundamenten van het nieuw te bouwen San Grasso Rugby stadion of op vissafari zijn gegaan met loden schoenen. Na een prima diner in Breda keerden wij heelhuids terug naar Naarden.
Berend de Jong
Geen opmerkingen:
Een reactie posten