Gooi 3 - USRC 2

Rob Houba verwoordde het al zeer treffend na de wedstrijd, met de wedstrijd van Oud tegen Nieuw nog vers in het achterhoofd waren wij Old Bones er zeer op gebrand om de jongelui te laten zien dat we ook een gehele wedstrijd kunnen volhouden. Met het aantreden van de Studenten uit Utrecht konden we ons geen betere tegenstander wensen. Met een gemiddelde leeftijd van ik denk 22 jaar, zelfs met een eminence grise (met snor) in hun midden, zou dit weer een potje buffelen worden. Daarbij kwam nog dat ons Eerste zo lief was geweest om de dag ervoor ons prachtige veld enigszins los te woelen zodat iedere stap die door ons gezet werd, althans dan spreek ik voor mijzelf, aanvoelden alsof we tot onze knieën in de mud wegzakte. Maar de sfeer zat er goed in en als een groep jonge hinden dartelden wij het veld op. Tot zover had ik nog goed zicht op het geheel.

Nu komt namelijk het lastige gedeelte, want als 2^e rijer een verslag te schrijven van wat er op het veld gebeurd is vrij lastig. Ik zal een korte uiteenzetting geven wat er zich binnen mijn blikveld afspeelt. Te beginnen met een scrum. Ik zit met mijn hoofd tussen HH (kan nog wel eens last hebben van zijn darmflora) en een prop (wil ook nog wel eens last hebben van zijn darmen). Vandaag was het ook nog zo dat meeste van de scrums opgebroken moesten worden dus eerste uitputtingsslag. Op het moment dat de bal de scrum verlaten heeft heeft driekwart dit nog niet door dus blijven we lekker nutteloos doorduwen. De eerste, of zelfs meerdere fases missen we dan ook al. Mochten we als forwardsen betrokken zijn bij een actie dan eindigt dit meestal in een ruck waarbij je in het slechtste geval onderop ligt of eindigt met je gezicht in het zand. Tegen de tijd dat je weer op beide benen staat dan heb je wederom een aantal fases gemist. Idem, gelukkig wel in mindere mate, geldt dit ook voor de line out. Daarnaast, en dit geldt mogelijk alleen voor mijzelf, hangt na een minuut of 5 mijn tong op mijn voeten dus voordat ik uit 1 der voorgaande situaties verlost ben is het eerst happen naar adem.

Wel was duidelijk dat wij 1 der Rugby principes voor de volle 100% naleefden en dat was teameffort! Iedereen was zeer gefocussed, zowel forwardsen als driekwarten. Er was letterlijk geen doorkomen aan voor Utrecht, op 1 foutje na waardoor zij 5 puntjes op het scorebord hebben weten te toveren. De conversie werd echter gemist dus het bleef dan ook bij die 5 puntjes. Voor ons echter wel het teken om er nog een schepje bovenop te doen waardoor wij daadwerkelijk een onneembare vesting waren geworden. Het enige was dat wij niet echt aan aanvallen toekwamen, wat echter wel het geluk was voor Utrecht anders was het score verloop heel anders verlopen. Nu konden we nog met opgeheven hoofd de rust ingaan door een benutte penalty kick van Ralph Wisse waardoor de ruststand 3 – 5 was. De tweede helft zou het gaan gebeuren! We hadden nog een troef achter de hand, namelijk onze good old Robbie Pel. Aanvallend werden we hierdoor sterker en na een aantal wervelende fases en een weergaloze run van Arjen werd er door hemzelf een mooie try gedrukt. Helaas zag de ref het echter anders en wilde hij nog even de spanning erin houden dus try werd afgekeurd. Maar er was geen ontkomen meer aan voor Utrecht en de druk werd door ons verder opgevoerd. Door goed forwardse werk kon Pellie toch nog snel een try drukken dus 8 – 5. Conversie werd gemist. Hierna moest onze aller Pieter D het veld verlaten met loshangende vingertjes. Hopelijk is hij er weer snel bij. Bij mij was inmiddels het licht uit dus was het slepen van de ene naar de andere actie. Toch gingen we nog op de laatste krachten door en na een scrum in 22 m van Utrecht roken we kans om er definitief eroverheen te gaan. Helaas verloren we onze eigen scrum echter was het Pel wederom gelukt om Utrecht toch de bal te ontfutselen en zijn tweede try te scoren. 13 – 5 wat meteen de eindstand bleek. De rest van de wedstrijd ben ik nog alleen nog maar opzoek naar het zuurstofmasker geweest dus was blij toen het laatste fluitsignaal klonk.

Al met al kunnen we toch concluderen dat de Old Bones de club weer getrakteerd heeft op een mooie zondagmiddag!

Kus,
Motm. Piet Hein Govers