Piet Pijn

Hmmm.
dus aan mij de taak om iets over de nummer vier te schrijven. Dat is Piet Pijn. Piet Pijn is de Chuck Norris van ons pack. Andere spelers staan op het veld omdat Piet hen toestaat daar te staan (geldt zowel voor Gooi als voor
tegenstander).

Voor zover ik de scrum op de loose head kant kon aanvoelen was Piet essentieel om Beishuizen te ondersteunen. Daar bedoel ik niets lulligs over Beis mee, maar Beis zijn prop was zowel lelijk als sterk als goed in wat hij deed. Zoals wel vaker de laatste tijd was Piet ook hier weer actief in het
losse werk. Hier en daar een back van Cas, maar vaker nog de voorwaartsen werden vakkundig uit de sokken gelopen. Hier blijkt dat het podjes systeem redelijk werkt als we het ook spelen. (spelen lukt goed in relatieve rust, wat
minder als het spel vordert en we de situatie collectief moeten lezen).

Het mooie van Piet is dat je samen met hem met zijn tweeen een podje van vier kan
vormen. Omdat de hit goed is, wordt ook het securen van de bal gemakkelijker.
Ik heb dit zelf minimaal eens mogen ervaren. Als een soort verhaal in een verhaal (literaire stijlfiguur in de geest van eduard douwes dekker) moet ik ook nog Ralph Chansson zijn wedstrijd bezingen.

Na het contact en mede daaruit volgende voorsprong in de eerste fase van de wedstrijd was een
fris stel benen en dito hersens van Chansson meer dan welkom. Solide in de verdediging, mobiel en gemakkelijk in staat om de broertjes Stafford aan te voelen.

Samenvattend: Piet Pijn - de waterbuffel, Chansson, toch meer de
Japanse Steenhouwer. Beiden levensgevaarlijk en daarom ben ik elke keer weer
blij dat ze in mijn pack spelen.

Heren, het was gister wederom een eer om met jullie te mogen spelen.
Patrick Tuin